Kalesijske novine Kalesijske novine
Na današnji dan 1993. godine u Semizovcu su srpski zločinci zaklali Hasiba ef. Ramića, njegovu suprugu Šefiku i djecu Muhameda, Melihu, Ahmeda i Aminu.
Ubistvo porodice Ramić smatra se jednim od najstrašnijih i najmonstruoznijih zločina tokom agresije na Bosnu i Hercegovinu. Zločinci su klali jedno po jedno dijete, pred očima njihovih roditelja, a nakon toga zaklali su i Šefiku te, na kraju, i njenog supruga Hasib-ef. Ramića. Najstariji sin Muhamed imao je 13 godina, kćerka Meliha 10 godina, sin Ahmed četiri godine, a najmlađa Amina imala je samo jedan mjesec.
Cucla male Amine otkrila lokaciju grobnice
Pred efendijinim očima su prvo ubili četvero djece (jedno po jedno), pa onda suprugu, da bi na kraju i njega zaklali. Grižnja savjesti jednog od semizovačkih Srba je bila razlog da se uopće pronađe grobnica porodice Ramić. Anonimni Srbin je negdje iz istočne Bosne poslao poruku da je porodica efendije Ramića zakopana pored magistralnog puta, na petom kilometru od Semizovca prema Olovu.
Danima se tragalo za ostacima tijela. Kada se već razmišljalo da se odustane od pretrage, cucla male Amine, pronađena u blatu pored rijeke Ljubine, otkrila je da se u blizini nalazi i grobnica. Ubrzo su pronađene tijela. Ekshumacija je izvršena 17. oktobra 1996. Mada nema pouzdanijih podataka, pretpostavlja se da o ovom zločinu mnogo zna ili je učestvovao u njemu Rajko Janković, komandant Semizovačkog bataljona Vogošćanske brigade Vojske RS-a, piše Preporod.
Dženazu efendiji Ramiću i njegovoj porodici klanjao je tadašnji reisul-ulema Islamske zajednice u Bosni i Hercegovini Mustafa Cerić 22. oktobra 1996. godine, uz prisustvo više hiljada vjernika.
“Dok je u Semizovcu i jedan musliman, moje mjesto je s njim.”
Hasib ef. Ramić rođen je 1954. godine u Šeheru kod Kalesije. Nakon što je završio Gazi Husrev-begovu medresu u Sarajevu, 1977. godine postavljen je na dužnost imama u džematu Kula Grad kod Zvornika. Isticao se u svom radu što tadašnjim vlastima nije odgovaralo.
Sredinom ’80-ih, samo zbog toga što je bio jedan od prisutnih tokom suđenja svom kolegi, Husejnu Smajiću, kojem je tadašnja vlast sudila zbog izjave kako “musliman nemuslimanu ne treba davati krv”, bio je izložen policijskoj torturi i često su ga pritvarali. Po izlasku iz zatvora, uskraćeno mu je i obavljanje poslova imama u džematu. Morao je čak napustiti i sredinu u kojoj je živio.
Uz pomoć prijatelja stiže u Semizovac gdje 1985. godine postaje imam u lokalnoj džamiji. Obnašao je uglednu poziciju do početka rata u Bosni i Hercegovini, kada je u maju 1992. godine prinudno zarobljen u logor “Bunker” u Vogošći. Sredinom augusta iste godine, prebačen je u logor “Planjina kuća” u Svrakama, odakle je u septembru vraćen u Semizovac gdje je sa ostalim članovima svoje porodice boravio u kućnom pritvoru. U logoru je Hasib prolazio strahovite psihičke i fizičke torture. Mogao je otići iz Semizovca. Međutim, nije htio. Govorio je: “Dok je u Semizovcu i jedan musliman, moje mjesto je s njim.”, prenosi AJB.
